Dagur 164 að ganga frá Granda alla leið niður í Laugardal. Yfirlýst markmið þessarar áskorunar er að geta loks gengið í raðir fullorðins fólks, að henni aflokinni. Að skjalfesta virði mitt og manndóm í augum samþegna minna. Strax á degi 6 rambaði ég á ókunnan veitingastað á götu sem enginn þekkir í hluta bæjarins sem enginn hefur séð. Gestirnir urðu smám saman til frá toppi til táar, en þjónninn hafði alltaf verið til. Ég fékk mér sæti og bað hann um að láta kokkinn vita að ég væri með ADHD, svo hann gæti lagað upplifunina eftir mínum þörfum. Mér var svo fljótlega tilkynnt að borðið hafði verið frátekið fyrir fjölskyldu, sem ég hafði aldrei séð. Þjónninn skammaðist sín, og svo innilega að hann sagði upp starfi og gekk í för með mér. Baráttan var orðin sameiginleg og ég vil trúa því að hvatir hans séu eins sannar og skýrar og mínar eigin. Ég man ekki eftir degi 79, en á degi 116 vorum við orðin 7 sem gegnum þennan veg og ég þekkti þau eins og systkini. Við gengum fast og einbeitt göngulag, á mis miklum hraða við mis mikla mótspyrnu. Vindarnir mínir voru skrítnir, áttavilltir og í andspyrnu við hvora aðra, en þeir voru nýir og framandi. Samferðafólk mitt heyrði í þeim og sá áhrif þeirra en þekkti aðeins sína eigin. Á degi 150 kynntumst við öll gífurlegum meðbyr, eins og aldrei áður. Við vorum byrjuð að kannast við okkur. Við sáum hluti sem höfðu alltaf verið til og vissu okkur öll. Á næturnar stigum við inn í sama draum og lifðum hann á eigin tíma. Þetta var gamall draumur í ungum hjörtum. Dagurinn í dag, númer 164, var eins og dagur 131. Ég man ekki alveg eftir honum, en ég veit að hann leið, og við stöndum miklu fastar í lappirnar en á þeim fyrsta.